Voor degenen die me volgen, die weten dat ik struggle met uitwerken van opgelopen kind, jeugd, adolescente en volwassen trauma.
Iedere keer weer de synchroniciteit in mijn proces. Dan een eureka moment, yes weer een stap verder.
De herkenning van vastzittende energie en waar dit vandaan komt. Laag voor laag. De energie erachter herkennen, voelen en loslaten.
Gisteren weer een doorbraak. Het besef dat ik ondanks alle pogingen om gezond te zijn door de jarenlange stress waar mijn lichaam in heeft vastgezeten, de negativiteit en gebrek aan zelfvertrouwen, ik nog niet gezond ben. En de woorden kwamen eruit: IK BEN ZIEK.
Geen ontkenning meer. Realiteit. Niet meer de schouders recht. Niet meer mezelf voor de gek houden.
Wel voelen wat deze woorden met mij doen. Het is veilig.
Geen gevoelens van slachtofferschap, dader, schuld of schaamte.
Eindelijk kon ik in mijn lichaam.
Voelen wat er zit. Het verdriet van mijn innerlijk kind.
En de blijdschap.
Want herkennen dat het niet lekker gaat is onderdeel van het proces.
Het helingsproces heeft tijd nodig. En veiligheid. En lief zijn voor mezelf.
En meteen na het doorvoelen, ruimte geven aan de energie, herken ik weer verschuiving van de energie bij mijn hersenen van ergens voor naar achteren nu.
De hersenstam of wandachterbeenkwab. Benieuwd wat de next step gaat zijn!
Dankbaar voor alle mooie lieve mensen om mij heen, voor de kleine en grote gebaren.
Dankbaar voor de synchroniciteit op mijn pad!
0 reacties